Neden,ölmek zor diye mi?
Blue Nix- (features a harpsichord)
Artik kimseye aciklamalar yapmak istemiyorum.Bağirarak kendimi anlatmaya çalışmak;dev önyargı duvarlarına vurmak,dev ön yargı duvarlarında parçalanmak..Ben iyi bir insanım.Her zaman öyleydim.Hakkımda konuşulan bunca şeyin nerden çıktığını,neden sürdüğünü anlamıyorum.Bunca insanın bir tek benle bu kadar sorunu olmasını anlamıyorum,annemin herkesi kendi tarafına çeken hafızlık yeteneğini,buna karşın benim boğazımdaki damarlar kabararak neden bağırmak zorunda olduğumu anlamıyorum.Artık anlamaya çalışmak istemiyorum.Birazdan bir şehirler arası otobüse binicem.Binicez.Ben ve kedim.Tek umudum o otobüsün ankaraya varamaması.Benim bitirmeye cesaret edemediğim bu oyunu birilerinin bitirmesine ihtiyacım var.Bu açık bir çağrıdır.Artık öldürülmek istiyorum.Ne şekilde olduğuyla ilgilenmiyorum.Ne zaman olduğuyla ilgilenmiyorum.Uzaylılar tarafından kaçırılmayı ummaktan çok yoruldum.Çaresiz hissetmekten,bir türlü kendimi toplayamamaktan,kurtulamamaktan çok yorgunum.
Böyle daha iyi.daha hafif.bu benim tarzım mı yoksa savunma mekanizmam mı bilmiyorum.ama boşanmaya yalnız gidiyorum..şimdi hayatımdaki başka insanları düşünüyorum..annemi,kardeşimi,s.'yi..boşanan onlar olsaydı nasıl olucaktı? (Maaile gidilen piknikler gibi?) (iç karartıcı,ne kadar trajik o kadar iyi?)Böyle değil ondan eminim.Bu yalnızca benim tavrım da değil,benimle ilgili olaylara herkesin tavrı böyle,basit.Sanki eğlenmeye çıkar gibi çıkıcam mesela o gün evden,ya da en fazla ,geçiceğimden herkesin emin olduğu bi sınava gider gibi,bittiğinde annem ariycak,yalnızca sonucu merak ettiğinden,beni merak ettiğinden değil,ben nasıl olsa iyiyimdir.S. büyük ihtimalle böyle bi günden haberi bile olmadan takılıyo olucak orda,çünkü büyük ihtimalle ciddiye alıp ben söylememişimdir,ya da öyle ciddiyetsiz söylemişimdir ki o da sallamamıştır.Pek tabiiki daha önceki örneklerde de gördüğümüz gibi bu durumdan dolayı ben kimseyi suçlamayacağım,çünkü bunun böyle olmasını ben istedim.İçim bi şekilde rahat.Kendime yetemediğimi söyleyebilecek bi çok kişi olduğunu biliyorum bu hayatta,ama umrumda değil,ben gerçeği biliyorum,hayatım boyunca herşeyin altından tek başıma kalktığımı,yardım kabul etmediğimi,ve acımla başedebildiğimi biliyorum.O yüzden bana neden ve nasıl bu kadar cesur/aptal olduğumu sormasın kimse.doğanın bana by default verdiği bi sezgi bu,yiyemeyeceğim yarağın altına yatmam'dan ziyade, altından kalkamayacağım bişeyle henüz karşılaşmadım.Bazen bu durum bana bir lanet gibi de gelse,bu zihin ve beden eğitiminden memnunum.Acıyla başedebilirim.o yüzden teker teker gelmenize gerek yok,hep beraber gelin.
It's four in the morning, the end of December
Kaydol:
Kayıtlar [Atom]
