Happily Divorced

Böyle daha iyi.daha hafif.bu benim tarzım mı yoksa savunma mekanizmam mı bilmiyorum.ama boşanmaya yalnız gidiyorum..şimdi hayatımdaki başka insanları düşünüyorum..annemi,kardeşimi,s.'yi..boşanan onlar olsaydı nasıl olucaktı? (Maaile gidilen piknikler gibi?) (iç karartıcı,ne kadar trajik o kadar iyi?)Böyle değil ondan eminim.Bu yalnızca benim tavrım da değil,benimle ilgili olaylara herkesin tavrı böyle,basit.Sanki eğlenmeye çıkar gibi çıkıcam mesela o gün evden,ya da en fazla ,geçiceğimden herkesin emin olduğu bi sınava gider gibi,bittiğinde annem ariycak,yalnızca sonucu merak ettiğinden,beni merak ettiğinden değil,ben nasıl olsa iyiyimdir.S. büyük ihtimalle böyle bi günden haberi bile olmadan takılıyo olucak orda,çünkü büyük ihtimalle ciddiye alıp ben söylememişimdir,ya da öyle ciddiyetsiz söylemişimdir ki o da sallamamıştır.Pek tabiiki daha önceki örneklerde de gördüğümüz gibi bu durumdan dolayı ben kimseyi suçlamayacağım,çünkü bunun böyle olmasını ben istedim.İçim bi şekilde rahat.Kendime yetemediğimi söyleyebilecek bi çok kişi olduğunu biliyorum bu hayatta,ama umrumda değil,ben gerçeği biliyorum,hayatım boyunca herşeyin altından tek başıma kalktığımı,yardım kabul etmediğimi,ve acımla başedebildiğimi biliyorum.O yüzden bana neden ve nasıl bu kadar cesur/aptal olduğumu sormasın kimse.doğanın bana by default verdiği bi sezgi bu,yiyemeyeceğim yarağın altına yatmam'dan ziyade, altından kalkamayacağım bişeyle henüz karşılaşmadım.Bazen bu durum bana bir lanet gibi de gelse,bu zihin ve beden eğitiminden memnunum.Acıyla başedebilirim.o yüzden teker teker gelmenize gerek yok,hep beraber gelin.