how extraordinarily beautiful
digipache:
ben yürüyorum... söylenmemiş sözlerim çekiyor fotoğrafını ardımda kalanların
digipache:
bi zamanlar bi en iyi arkadaş mevhumu vardı.uzuuun telefon konuşmaları.şimdi telefonu insanlarla buluşmak için kullanıyorum.beraber eylenmek değil de beraber sıkılmak diye bişey vardı.fındıkları dökmek,toplamak falan.
You tell me I can't slow down
uzundur çıkmamışız odadan.kahve soğumuş.uzundur yoktum ben buralarda.geldiğimde hep kendi müziğim karşılıyor belki ona bu güvenim.hem ben soğuk kahveyi de çok severim. o odayı sevdiğim kadar değilse de...hayat çoğu zaman işkenceyi andırıyor insana ama anlar varki...ucuca eklenmiş onca muhteşem an...beni ölmekten vazgeçiren ölmekten korkmak ya da acı bırakmaktan korkmak değil o an'lar.