ağlamasınlar.

annem ağladı dün.o ağladıkça biraz daha gördüm bülentin annesinin sesindeki huzuru.Bütün bu sıkıntıyı yaratan bizzat benim.kendini idare edemeyen,bi türlü bakımı başkasına devredilemeyen...sadece ikisi olsa çok daha güzel bi hayatları olacağını biliyorlarmı? bu durumda benim ne yapmam gerek? kendimi toplamam pek seçenekler arasında görünmüyo bana,dün de söylediğimiz gibi s. ile,kıçımız yerinden kalkmaz bir ağırlığa ulaştı.Açıkcası sıkıldım da yap boz gibi kendimi toplayıp dağıtmaktan...başka bi kız arkadaşımın el yazısıyla şu cümleyi hatırlıyorum, "ben yap boz istememiştim, s. miydi? nil ya da ,ya da bircan..nil galiba..
kimse ağlamasa...zaten kendi kendime yeterince ağır değilmişim gibi, ya da sorumlu..
hayaller planlar falan gerçek olmadı tamam.enerjimiz yoktu.ölmeye bile enerjim yok benim.