before sunset

Hayatta kaldım.Tüm hikaye bundan ibaret aslında.Çok mu önemliydi...değildi gerçekten.Ama bana gelen tüm suçlamalara cevap olsun işte.Hayatta kaldım.Yapılması gerekeni yaptım.mışımdır.her neyse..çoğunu da hatırlamıyorum zaten.Kendi hikayemi başkalarından dinliyorum.İzleyicilerden.Büyük bir mucizeye şahitlik edermişçesine parlayan gözlerle bana ,beni anlatıyorlar...bazıları...bazılarının içinde bitmek bilmeyen bir öfke var.ve sonsuz suçlamaları...S.nin annesine de söylediğim gibi, aslında kötü bi niyetim yoktu, hiç bir zaman olmadı.Durup durup bu absolution moduna girmek de pek mantıklı değil pek tabii ki ama bunun için çaba harcıyor değilim.Kendiliğinden oluyor.Kendiliğimden yapıyorum yaptıım herşeyi.Kendim olduğum için,buna bi itirazı olan varsa iyi bir savunma hazırlasın,çünkü bi insana kendi olmaması önerilemez sanıyorum..
Gözlerime bakıp diyorlar ki aklından yine neler geçiyor,birbirine değmeyen tilki kuyrukları dışarıdan ve yabancılar tarafından gözle görülür hale gelmiş,hiç bir maskeleniş işimi görmemiş,kendimden yarattığım masal kahramanını ezip bir roman bile yazamamışım her karakter bana dönüştüğünden.."Olan biteni düzeltmek için şapkamdan çıkaracağım hiç tavşanım kalmadı" belki ama birileri bunu benim için yapıyor nasıl olsa.Beni tembel olmakla nasıl suçlarsınız ? Ayağınıza gelen buzlu margaritayı kendiniz yapmadığınız için reddettiğiniz oldu mu hiç mesela? Ben bi insanın bunu neden yapacağını anlayamıyorum.Kendine eziyetse ,madalyam var benim bu hususta.husus demişken....S. geldi.Yazı nasıl bitirilir bilmediğimden çat diye keseceğim şimdi.Tam şimdi.