God Bless And Goodbye..

İçinde bulunduğum durumu aklım almıyor.Bu lanet bir çeşit doğum lekesi gibi.Gözlerimin rengi gibi.Asla değişmiyor.Kendimi buraya sığdıramıyorum.Kaçmayı , hiçbir şey söylemeden sessizce gitmeyi de kendime yediremiyorum.Acaba aslında ne olduğunu anlıyor olduğumu farkediyorlar mı?
Bir yandan bu saldırı ,bir şekilde hoşuma gidiyor.Tüm bu bana yüklenme.Çünkü sanki yaşıyor olmam bununla ilgili gibi.Savaşmakla.
Çok yorgunum ,tanrım,çok yorgunum.
Gözlerimi her kapadığımda vücudumda kanın durduğunu hissediyorum.Organlarımın işleyişinin durduğunu.Bu sefer tamam diyorum.Bu son.Hadi çabuk.Uyu.Sabah beni yatağa kazıyan bir ağrıyla uyanıyorum.Gözümü açıyorum.Çok zor bi gecenin ardından uyanmak gibi her sabah.Ananemin öldüğü gece gibi gecelerden bahsediyorum.Gerçek vardır ortada bi tane uykuda kaybolan.Rüyanda ananenle konuşursun ,seni arar mutlusundur.Sabah uyandığında farkedersin ki rüyanda konuşmuş olman korkunç gerçeği değiştirmemiştir.Bir kez daha hazmetmeye çalışırsın ananenin öldüğünü o sabah.Her sabah bir kez daha.Rüyalar gerçekleri değiştirmeye yetmezler.Bunu biliyorum çok uzun zamandır.Kendimi bundan soyutlamaya çalışamdaki zavallı çaba ancak beni daha fazla yormaya yarıyor.Boğazımdaki gemici düğümünü biraz daha sıkılaştırıyor.Ananem öldü ve rüyalarım,gündüz hayallerim,kendimi gerçek dünyadan çekip çekip koparmam,izole olmam ,hiçbir şey onu geri getirmeye yetmedi.
Şimdi de her yeni sabah,kendi lanet gerçeğimle yeniden yüzleşiyorum.Bir kez daha hazmetmek zorunda kalıyorum kabul edilemez gerçeği.Sadece bunu değil hepsini.Teker teker tekrar yaşıyorum.Uyanıyorum bülent ölmüş.Uyanıyorum ailem darmadağın olmuş,uyanıyorum hala gözdeyim,uyanıyrum yaşlanmışım,uyanıyorum olimpos eskisi gibi değil,uyanıyorum ankaradayım ve işe gidiyorum.Uyanmak istemiyorum tanrım çok yorgunum.Uyanmak istemiyorum.Artık tüm bunları daha fazla kaldıramıyorum.Hiç bişey yapmazken ortalığın bu kadar karışmasını,tüm bu düşünce çöplüğünü, gizlenen onca şeyi ve hepsinden kötüsü herşeyi aslında görüyor ve biliyor olmayı kaldıramıyorum.Tüm bu saldırgan insanları anlamıyorum.Kendisine ait olanı korumak için çıkan bu pençeleri ve bu pençelerin düzenli maniküre götürülmesini ve boyanmasını,ve süslü kelimelerle maskelendirilmesini...Hayat benim için çok zor.Bu oyunu oynamak istemiyorum.Ben sizler gibi değilim.Benim olanı korumaya çalışmam,bunun için savaşmam,kavga etmem,pençelerimi çıkarmam,yapmam çünkü bunu ilkel buluyorum.Yenilgiyi kabul etmeyi tercih ederim.Çünkü sizin olanı istemiyorum.Tüm bunları istemiyorum.Gerçekten ilgimi çekmiyor.Kendinizi benden korumanıza gerek yok çünkü sahip olduklarınız beni ilgilendirmiyo.Beni ilgilendiren şeyler de sizin ilginizi çekmiyor.O zaman bana neden saldırıp duruyorsunuz ki? Neyle ilgili bu,nasıl göründüğümle mi, beynimin veya kelime bilgimin sınırlarıyla mı? İlgimi çekmiyor sizin vahşi dünyanız.

Lütfen artık beni rahat bırakın.
Sadece biraz dinlenmek istiyorum.