Olmazsa al burdan yak?

yazdığın herşeyi o kadar hissediyorum ki kollarım tavukların yoluk götlerine benziyo.Tüylerim diken diken oluyo.Anlıyorum,yardım edemiyorum.Ne sana ne de bana.Mutluluktan gözlerimizi kapattığımızı,direksiyondayken bazen,ya da kahkahalar atarak tişörtlerimizi çıkardığımızı,ya da bunları yalnızca senin yaptığın ve benim daraldığım zamanlarda ,senin eğlenmenin bana nefes açıcak boşluklar yarattığını biliyor ve yaşadığım her allahın günü muhakkak en az bir kez anıyorum.Seni herkese anlatıyorum. Bu hayat bana bir hediye verdi ve bunun için çok teşekkür ediyorum insanlara verilen hediyelerden sorumlu daire başkanı kimse ona.Durup durup o anları düşünüyorum.Her anı hatırlamak mümkün mü 15 yıl içinde yaşanan.Her anı hatırlıyorum.Her an anıya dönüşüyor aynı anda ve ben hepsini kaydediyorum bi kenara.Bunu ikimiz için yapıyorum.Artık hayattan zevk almakdan tamamen vazgeçtiğimizde,içimizdeki o bitmek bilmez eğlenme isteği dindiğinde,artık kendimizi öldürücek kadar bile gücümüz kalmadığında,ikimizin de yüzünde gülümseyen bir ifade kalsın diye.İŞ yerindeyim ve sana bunları yazarken ara ara gözlerimdeki fluluk görmemi engelliyor yazdıklarımı.Tüm bunların burda olmaması gerekiyor.İŞin aslı bize tüm bu olanların hiç olmamış olması gerekiyordu.Ama biliyorum ki geri dönme şansımız olsa en kötü ihtimalle başka tür hatalardan bi karışık yapardık ortaya.Çünkü kanımız galiba ters yöne akıyor.(kanımla ilgili çok derin bilgilere sahibim.)
Hayat, arkadaşım, en az bi düğün pastası kadar yalan...Biz değiliz.İnan bana değiliz.Bu dünyada yalan olmayan bir kaç şeyden biriyiz.
seni seviyorum.

G.