black manifesto v 0.3

İnsanlarla ortak bir platformda buluşmak gibi bir şansım yok çünkü mevcut tüm platformları yakmış bulunuyorum.İçimde bitmek bilmez bir öfkeyle sağa sola saldırmak yerine öfkeyi dört şekerli sade kahveyle yutuyorum.
Bir zamanları hatırladıkça,geç kaldın kızım diyorum,napıcaksan o zaman yapıcaktın,öfke gözlerini kapamışken,hiç bir şeyi umursamazken, hiç bir sorumluluk almazken,sorumluluğun ne demek olduğunu bi türlü anlamazken,artık çok geç.Artık acıtılan canının diyetini ödeyemez hiç bir patron.Hiç bir arkadaş.Hiç bir sevgili.
Bana neden bu kadar yabani olduğumu soruyolar,neden ortaya adım atmadığımı ,neden kendimi dışladığımı uzak tuttuğumu,neye yaklaşmalıyım?? Buna mı? İnsanlar birbirinin canını acıttıkça orgazm oluyolar,birileri bana haykırırken arkada dinleyenlerin zevk çığlıklarını duyuyorum.Bana bağıran o birileri bunu ciddiye alacağımı falan mı düşünüyor gerçekten? Gerçekten azıcık para için kendime bunu yaptıracağımı mı zannediyor?? Gerçekten beni ağlarken görebileceklerini mi zannediyorlar,özür dilerken,affedilmeyi beklerken?
Yanlışı yapan ben değilim.
İsa benim günahlarım yüzünden ölmedi.Sizin günahlarınız yüzünden öldü.O zaman şimdi siz ağlayın bakalım.
Benim bu dünyaya vericek tek bir gözyaşım bile kalmadı.