before sunset

Çünkü genç ve aptaldık...Çünkü hayat bize değmeden yanımızdan akıp geçiyordu.Birtütsüyle yangın çıkarıp 40cc suda boğulabiliyorduk.Nefes almayı bile unutabiliyorduk,çünkü öyleydi işte,hızlıydı,sertti, firewall'larla doluydu kafamız, bulanıktı..ya da birdaha hiç olamayacağı kadar netti..Başlıyor ve bitiyordu.Şimdi hiç bir şeyi sonuna götürecek enerjim yok.Karnım ağrıyor.Belki bundan sonra hep ağrıyacak.Bir çok kişiye göre ben yeni bi hayata başlamış olabilirim..Bana göre ben bi hayat bitirdim.Bi gözde gömdüm.Geriye kalanla ilerliyorum gidebildiğim kadar..Bunun bir cevabı yok.Olanbiten herşeyin beni incitiyor olmasına bulunabilecek bir çözüm yok.Bu kendime verdiğim son şans.Şimdi okunmıuş kitapları yeniden okuyorum.Şimdi bildiğim müzikleri yeniden dinliyorum.Yenmiş yemekleri yeniden yiyorum.Sevdiğim insanları yeniden seviyorum.Gittiğim şehirlere yeniden gidiyorum.Şimdi havada uçuyor,raylarda ,suyüzlerinde yaşama ve ölüme karşı duyduğum aynı umursamazlıkla dolaşıyorum.Tartışmaları biliyorum.Olacakları biliyorum ,bütün duyguları,bütün korkuları..Korktuğum bişey kalmadı benim.Hepsine meydan okuyorum.Zaten olduğumdan daha kırık olmam mümkün değil.Umurumda değil.Herşeyi anlıyorum.Sözcükleri.Her dili anlıyorum,söylenen ve söylenmeyen herşeyi.Anlıyorum.Ama kavrayamıyorum.
Böyle işte.
Herşey oldu ve bitti.Çünkü gen ve aptaldık.Ama açılan hiç bir yara asla kapanmaz.

Şimdi burdayım bu insanlar beni görüyorlar ya.Ben bu insanları göremiyorum.Annemi göremiyorum.Kaprisleri göremiyorum.Evet yalan söylüyorum.Çünkü yalnız kalmak istiyorum.Çünkü benim gibi olanlar dışında kimseye tahammül edemiyorum.Onları sevmiyorum değil,görmek istemiyorum.
birşeyin içindeyim.
belki burada boğulacağım.
Ama yardım istemiyorum.

g.