"iplerimi kesen ellerini öperim"

Şimdi seni acı ve umutsuzluğun öbür yanından selamlıyorum.Öylesine geniş ve paramparça bir aşkla ki sana her yerde ulaşacak.Kafası karışık,bebeği ölü,hiçbir şey için dans edemeyecek baş balerin için söylüyorum.Ölüyorum.Sen benim için ölmedin çünkü.Ve dünya hala seni seviyor.herkes biliyor,ya ben,ya sen..Herkes biliyor ki baştan çürük.Arada bir beni düşün.Dünyadan senin adına nefret etmiştim.Soru sormana gerek yok.İlk ölümüm değilsin ve herhalde en sonuncusu da olmayacaksın.Söyleyecek pek bir şey yok.Bana sorulan soruların bir kısmını da anlamadım zaten.Beni ilgilendiren tek bir soru var ve bunun cevabını verilmeden önce tahmin etmeye çalışıyorum.Önce beynim mi çürüyecek,yoksa kalbim mi?
İncinmeden (neden?!?!) neden incineceksin bilemeden..
Bir anda uzandı ellerin..ürperdim,durur diye yüreğim ellerinde (anlamadın..)Susmaktansa git deseydin yağmurlarını alıp,hazırdım umut kırıntısı taşımadan geriye,ki bu bünyede umut zaten çok yaşamıyor,parmaklarını arayarak,belki en azından kokunu yakalarım diye..
ağlardım??
ne yaparsın,ne yapıyorum bilmeden,iletemeden,zaten yalan söyledim,ağlayamam ki,çizebilir misin? (çizdim göz altı pembelerini,mavimorlarını,zaman siyah beyazdı hani çoğu zaman?)
Orada birlikte olmamız belki olmazdı,gelir misin diyemedim.Gözlerimi okuyamadın,ve neden sen/seni terkedemedin?