nothing really ends..

bilgisayarımın başında oturuyorum.yanımdaki koltukta da annem.masa üstündeki çocuk resmime bakıp,sanki ben orda değilmişim gibi konuşmaya başlıyor.belli ki başka bi çocukla konuşuyor,doğurduğu tatlı çocukla,benimle değil...canım benim diyor..keşke doğurmasaydım seni...canım benim..bu kadar acı çekiceğini bilseydim.
anneme bakıyorum.o çocuk benim.yaşamayı başardım işte,neden benim için sevinmiyorsun ki...çocuğunu yaşattım işte.
bakıyor ama görmüyor.onun çocuğu ben değilim.kim bilir nerde artık bırakmış bana baktığında o çocuğu görmeyi..ben bakmakla yükümlü olduğu bir ev hayvanı gibiyim.zul gelse de sokağa atmaya vijdanının el vermediği...çocuğa bakıyorum..bana bakıyorum.
bir şeyler çok yanlış.tanrım bir şeyler çok yanlış.öyle geri dönüşsüz bir yerde duruyorum ki,çaresizlikten çığlıklar atmak istiyorum..geriye dönüp bakamıyorum.bakamıyorum işte.dönüp o çocuğun gözleriyle karşılaşırım diye,asla arkama bakamıyorum.